Pagina voor het laatst aangepast op 12 september 2024. 

 

Portfolio

© Ludwig van Hooren. All Rights Reserved. 

 

Optimale beleving

Voor een optimale beleving van de reisbeschrijving en de fotografie adviseer ik je om deze op groot scherm te bekijken (laptop, desktop, tablet). Aan het eind van de beschrijving van elke reisdag kun je doorklikken naar de portfolio van die dag. Vanwege de grootte van de portfolio kan het soms wat langer duren voordat de pagina opent. In dat geval, even geduld dus. Het wachten is de moeite waard.

 

Technische informatie

In de portfolio van de reisbeschrijving kun je van elke opname wat inhoudelijke en technische informatie vinden. Ga met de muis over de desbetreffende thumbnail, de informatie verschijnt dan automatisch.

 

Apparatuur

 

Fotografie in Istanbul

De opnamen die ik tijdens de fotoreis naar Istanbul in 2006 heb gemaakt, zijn digitaal opgenomen met de Canon 5D Mark II. Wat objectieven betreft had ik de beschikking over de Canon zoomlenzen EF 24-70mm f2.8L USM en de EF 70-200mm f/2.8 USM. Voor de wat moeilijkere lichtomstandigheden heb ik gebruik kunnen maken van de Canon EF 50mm f1.2L USM. Naast mijn camera en objectieven  gingen er ook nog wat accessoires mee; een losse Canon flitser, een Sensor Brush van Visible Dust om onderweg de sensor van de camera te kunnen schoonmaken, lens cleaning tissues, een Epson databank, polarisatie- en grijsfilters, een losse Gossen belichtingsmeter, diverse filters, een groot Manfrotto statief en een tafelstatief, extra accu's en batterijen voor de camera en flitser en meerdere geheugenkaarten. Alle opnamen zijn gemaakt in RAW en JPG. De RAW opnamen zijn bewerkt tot het uiteindelijke eindresultaat met behulp van Adobe Photoshop.

 

Vervoer van de apparatuur

Voor veilig en ook comfortabel vervoer van alle apparatuur heb ik gebruik gemaakt van een Lowepro rugzak. Mijn Manfrotto statief ging tijdens de vlucht in mijn reistas die als ruimbagage mee ging in het vliegtuig. De rugzak met fotoapparatuur en alle accessoires ging mee als handbagage.

 

Waar zijn we o.a. geweest en wat hebben we gezien en beleefd?

 

• Bezoek aan de Sultanahmet of Blauwe Moskee,

• op ontdekkingstocht in een van de verborgen parels van Istanbul, Soğukçeşme Sokağı,

• de eeuwoude gewelven van restaurant Sarnıç Restaurant,

• de Oriënt Express op het Sirkeci treinstation,

• varen over de Bosporus,

• verse vis(sandwiches) bij Tarihi Eminönü Balık Ekmek,

• bezoek aan het Ottomaanse Çırağan Palace,

• indrukwekkende architectuur van de Hagia Sophia,

• de sprookjesachtige Basilica Cisterne,

• de Süleymaniye Moskee,

• Derwisj optreden bij Meşale Restaurant & Cafe,

• heerlijke vis in Kumkapi,

• gebak oom je vingers bij af te likken in het beroemde Pera Palace Hotel,

• uitzicht over Istanbul vanaf de Galata toren,

• op zoek naar boeken in de Sahaflar Çarşısı,

• op ontdekkingstocht in Kapalıçarşı of de Grote Bazaar,

• de Universiteit van Istanbul,

• gearresteerd worden in het vliegtuig (geen grap),

en natuurlijk nog veel meer avonturen.

 

Volledige beschrijving van de reis

leestijd 35 minuten

 

Dag 1

 

Amsterdam-Istanbul

Op 21 september 2012 vertrekken we om 15.15 uur met een kleine groep fotografen vanaf Schiphol naar Istanbul. We vliegen met Transavia en de vlucht naar luchthaven Istanbul Sabiha Gökçen zal ongeveer 3,5 uur in beslag nemen. De vlucht verloopt voorspoedig en tijdens de vlucht, op meer dan tien kilometer hoogte, mogen we ook nog getuige zijn van een spectaculaire zonsondergang. Rond 19.30 uur lokale tijd naderen we Istanbul. Luchthaven Istanbul Sabiha Gökçen ligt aan de oostelijke rand van de stad en is vernoemd naar de eerste vrouwelijke piloot van Turkije, Sabiha Gökçen. Zij was tevens de geadopteerde dochter van Atatürk, de grondlegger van de huidige Republiek Turkije. De luchthaven werd in 2009 geopend om de internationale luchthaven Atatürk, de belangrijkste toegangspoort van Turkije, te ontlasten. Na aankomst op Sabiha Gökçen verschijnen al snel onze koffers op de lopende band en na enkele formaliteiten verlaten we met al onze bagage de moderne terminal. We nemen een taxi en vertrekken in de richting van ons hotel gelegen in de wijk Sultanahmet.

Vertrek vanaf Schiphol met als eindbestemming luchthaven Sabiha Gökçen.

 

 

Fototip

Ik probeer in het vliegtuig altijd een zitplaats naast het raam te krijgen en ook aan die kant waarvan ik weet dat ik vanaf die plek bijvoorbeeld een zonsopkomst of zonsondergang fotografisch goed kan vastleggen. Een zitplaats bij het raam maakt de vlucht, voor mij, ook wat afwisselender. Wanneer je de camera zo dicht mogelijk bij het raam houdt, heb je de minste kans op storende reflecties. Kleine krasjes die op het vliegtuigraam zitten kunnen zichtbaar zijn bij het gebruik van een (super)groothoek en/of een mobiele telefoon. Hetzelfde geldt voor ijsvorming dat vaak op grote hoogte ontstaat. Stel in principe scherp op oneindig als je het zicht op lucht scherp wilt hebben. De autofocus uitzetten kan ook raadzaam zijn.

 

Hotel in de wijk Sulanahmet

Rond 21.00 uur arriveren we in Hotel Saba, centraal gelegen in de wijk Sultanahmet. Hotel Saba is een sfeervol, klein hotel met vier verdiepingen en een dakterras wat een schitterend uitzicht biedt over o.a. de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia. De wijk Sultanahmet staat vooral bekend om de opvallende Sultanahmet Moskee, ook bekend onder de naam Blauwe Moskee, en de wereldberoemde Hagia Sophia. De Blauwe Moskee staat bekend om zijn zes minaretten en de Hagia Sophia om haar vele mozaïeken. Tussen deze twee indrukwekkende monumenten ligt het Sultanahmet-plein met fraai aangelegde tuinen en fonteinen. In de directe omgeving bevinden zich verder nog de Egyptische Obelisk van Theodosius en, niet veel verder, de Milion Stone, een afstandspaal uit de 4e eeuw. Langs de randen van deze populaire wijk vindenen zich veel winkels, hotels en traditionele eetgelegenheden. Een goede uitvalsbasis dus voor onze fotografische ontdekkingstocht van Istanbul.

Bram, Ike en Sten poserend voor een schilderij in ons hotel.

 

 

Portfolio dag 1

Om de volledige portfolio van dag 1 te bekijken, klik hier.

 

Dag 2

 

Sultanahmet

Ik ben vroeg wakker en ik besluit om een wandeling door de omgeving te maken. Het is nog niet druk op straat, maar de stad is duidelijk aan het ontwaken. Mensen zijn al op weg naar hun werk, denk ik. Of gaan ze misschien naar de bakker voor vers brood? Of misschien zijn ze wel tot zo vroeg uit geweest. Dat laatste lijkt mij hoogstonwaarschijnlijk. Een aantal fel geel gekleurde taxi's rijden rustig door de smalle straatjes, de taxichauffeurs zijn op zoek naar hun eerste klanten. Ik geniet van die vroege uurtjes, en ook zeker in een metropool; ervaren hoe zo'n stad langzaam tot leven komt. Ik heb mijn camera meegenomen met alleen mijn 50mm standaardlens. Ik maak enkele foto's van het leven op straat en daarna wandel ik op tijd terug naar het hotel voor het ontbijt. Voor 07.00 uur zitten we gezamenlijk op het dakterras van ons hotel aan het ontbijt; koffie, verse jus d'orange, brood, een eitje, diverse soorten beleg, zoetigheid en fruit. Een uitgebreid ontbijt, het ziet er allemaal goed uit en smaakt ons ook uitstekend. Het wordt een stralende dag en vanaf het dakterras hebben we ook nog eens een mooi uitzicht op de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia.

Zonsopkomst boven de Sultanahmet Moskee met links, tussen de twee minaretten, de Egyptische Obelisk.

 

Fototip

Soms is het wel eens lekker om geen (zware) fototas te hoeven meesjouwen. Als je ook van je omgeving wilt genieten dan is het soms erg prettig om je camera met slechts één objectief mee te nemen. Of alleen je telefoon. Speciaal met een fotoreis is het belangrijk om je krachten en energie goed te verdelen over de verschillende dagen.

 

Bezoek aan de Sultanahmet Moskee

We gaan vanochtend eerst de Sultanahmet of Blauwe Moskee bezoeken. Het is nog vroeg en we zijn van plan om vandaag veel bezienswaardigheden van Istanbul te gaan ontdekken en daarom besluiten we om de grote statieven in het hotel te laten. We nemen wel de tafelstatieven mee. Rond 08.00 uur arriveren we bij de Blauwe Moskee. De naam Blauwe Moskee wordt hoofdzakelijk internationaal gebruikt vanwege de vele blauwe tegels uit het stadje Iznik (Iznik -keramiek) die te bewonderen zijn aan de binnenkant van de moskee. Van buiten is de moskee echter grijs van kleur. Voordat we de moskee binnen gaan bekijken, doen we onze schoenen uit. We hebben ook rekening gehouden met onze kleding voor ons bezoek aan dit gebedshuis; schouders en knieën bedekt en dames dienen ook een hoofddoek te dragen. Het is binnen al erg druk. De eerste opnamen maak ik nog uit de hand. Hoge ISO met iets te lange sluitertijden, er is nog geen gelegenheid om ergens mijn tafelstatief weg te zetten.

Het indrukwekkende interieur van de Sultanahmet of Blauwe Moskee.

 

Op een gegeven ogenblik heb ik de mogelijkheid om mijn camera (bevestigd op mijn tafelstatief) vóór de menigte op de grond te zetten. Ik kan nu proberen om kwalitatief hoogwaardige opnamen te maken van het interieur van de moskee.

 

Fototip

In veel musea is het verboden om een statief te gebruiken. Speciaal voor mijn reis naar Japan in 2009 had ik een lichtsterk objectief aangeschaft, de Canon 50 mm f/1.2. Dit objectief is uitermate geschikt om met bestaand licht in musea details en eventueel de bezoekers te kunnen fotograferen. Dit objectief zal mij tijdens deze fotoreis ook weer vaak van pas gaan komen. Maar voor overzichtsfoto's met een (super)groothoek objectief kan een tafelstatief goed van pas komen. Ik kan het tafelstatief met de daarop bevestigde camera op een tafel, op een muurtje of op de grond neer zetten. Of hem tegen een muur klemmen/drukken. Ik kan dan met lage ISO waarden fotograferen en gebruikmaken van de technisch meest gunstige diafragma-openingen voor wat betreft de optische eigenschappen van het objectief. En dit dan in combinatie met langere sluitertijden, variërend van enkele seconden tot, als dat nodig is, tientallen seconden of zelfs minuten. Voor mijn overzichtsfoto's van het interieur van de Blauwe Moskee zet ik mijn camera, bevestigd op mijn tafelstatief, op de grond. Ik maak de foto met een 17 mm, ISO 100 en diafragma f/11 met een sluitertijd van 1 sec. Om eventuele bewegingsonscherpte te voorkomen bij het ontspannen van de camera activeer ik mijn zelfontspanner op de camera (10 sec) en in het menu activeer ik 'spiegel opklappen'. Dit laatste is alleen van belang bij spiegel reflex camera's. Een (draadloze) zelfontspanner kan in dit soort situaties ook handig zijn. Het is moeilijk om de exacte compositie te bepalen als ik niet languit op de grond kan gaan liggen om nog door de zoeker te kijken. Ik fixeer daarom de hoek van mijn camera t.o.v. mijn tafelstatief. Dat doe ik een klein beetje op gevoel en met wat geluk maak ik zo een goede basis opname die ik eventueel achteraf op de computer wat compositie betreft nog kan corrigeren.

 

Bezoekers van de Sultanahmet Moskee

De moskee is bijzonder interessant en erg fotogeniek, en dat zijn de vele bezoekers uit alle windstreken van de wereld ook: de lokale bevolking, westerse toeristen, groepen toeristen uit Japan, Chinezen en mensen uit Afrika. velen proberen elk hoekje van de moskee vast te leggen met behulp van hun camera of telefoon. Voor het fotograferen van de mensen komt mijn lichtsterk objectief goed van pas.

Bezoeker(s) van de Blauwe Moskee.

 

De Blauwe Moskee ligt tegenover de indrukwekkende Hagia Sopia en werd tussen 1609 en 1616 gebouwd in opdracht van Sultan Ahmed I. De centrale koepel heeft een doorsnede van 33 meter die omgeven is door een serie van halve koepels die een aflopend systeem vormen. Samen met andere koepels van de andere ruimten vormt het een symmetrisch geheel van perfecte visuele harmonie, waarin het oog naar de centrale koepel wordt geleid en een lust is voor (architectuur) fotografen. De moskee is omgeven door zes minaretten, het op twee na hoogste aantal ter wereld. Het aantal minaretten stond vroeger voor de rijkdom van de financier en omdat de meeste moskeeën er één hebben, sommige twee of in uitzonderlijk gevallen zelfs vier, getuigen zes minaretten van de rijkdom en de wil van de sultan om die rijkdom ook echt uit te stralen. De islamitische wereld reageerde echter behoorlijk negatief omdat de Al-Masjid al_haram moskee van de Kaäba er ook zes had. De Kaäba is het centrale heiligdom van de Islam die zich bevindt op de binnenplaats van de Grote Moskee in het bedevaartsoord Mekka. De sultan loste dat probleem op door die moskee een zevende en een achtste minaret te schenken. De Moskee van de Profeet in Medina bezit zelfs tien minaretten. Het interieur van de Blauwe Moskee is gedecoreerd met 20.000 handgeschilderde tegeltjes in de kleuren blauw, groen en roodbruin. De binnenkant van de moskee is niet geheel blauw, ondanks de bijnaam. De moskee is een van de belangrijkste bezienswaardigheden van Istanbul. 

 

Uitzicht op de Sultanahmet Moskee

We gaan koffie drinken in het Blue House Hotel. Het Blue House Hotel ligt op slechts 250 meter van de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia en het uitzicht vanaf het dakterras biedt een onbelemmerd uitzicht op deze fraaie locaties en op de Zee van Marmara.

De Sultanahmet of Blauwe Moskee met zijn zes minaretten met daarachter de Zee van Marmara.

 

Fototip

Probeer altijd een goed standpunt te vinden waardoor je opname net iets 'meer' laat zien. Om de Blauwe Moskee en de Hagia Sofia wat 'vrijer' te kunnen fotograferen ga ik vaak op zoek naar een wat hoger standpunt. In Istanbul is dat geen probleem. In het historisch centrum bevinden zich genoeg hotels en restaurants met daktarrassen vanaf waar je een fraai uitzicht hebt op de (fotogenieke) bezienswaardigheden.

 

Kabasakal Caddesi

De koffie heeft heerlijk gesmaakt en we zijn weer wat uitgerust. We hebben ook genoten van het fraaie uitzicht welke we met onze camera's op onze eigen wijze hebben vastgelegd. We verlaten het hotel en lopen over Kabasakal Caddesi (caddesi=straat) richting de Hagia Sophia. Vlak voor de ingang van het Topkapi paleis staat een straatverkoper en hij verkoopt verse granaatappelsap. De straatverkoper en zijn klanten, de mooie en felle kleuren in combinatie met de fotogenieke omgeving nodigen uit tot fotograferen. En de warmte nodigt ook zeker uit om het sap te proeven. Het smaakt héérlijk!

 

 Straatverkoper op de Kabasakal Caddesi met op de achtergrond de Hagia Sophia.

 

Fototip

'Als je foto's niet goed genoeg zijn, dan ben je niet dichtbij genoeg'. Een bekend citaat van de Hongaars-Amerikaanse oorlogsfotograaf Robert Capa.

 

Fototip

Dichterbij dus!

 

Soğukçeşme Sokağı

We lopen richting Soğukçeşme Sokağı (Sokağı=straat). Soğukçeşme Sokağı is een kort straatje met historische huizen in de bekende wijk Sultanahmet. De straat/steeg is een van de verborgen schoonheden van Istanbul. Soğukçeşme Sokağı ligt tussen de Hagia Sophia en het Topkapi Paleis en is volledig afgesloten voor het verkeer. Omdat de weg erg smal was werden de huizen tegen de muren van het Topkapi paleis gebouwd. De straat telt 12 huizen en omvat een vroeg Byzantijns waterreservoir, twee onlangs opgegraven reservoirs, twee monumentale Ottomaanse poorten uit de periode dat de Hagia Sophia als moskee werd gebruikt (1453-1934 en weer na 2020), een historische fontein dat zijn naam aan de straat gaf en meerdere houten huizen met erkers.

Ottomaanse houten huizen met erkers in de Soğukçeşme Sokağı.

 

Sarnıç Restaurant

In het historisch Soğukçeşme Sokağı bevindt zich ook het Sarnıç Restaurant dat gesitueerd is in een 1500 jaar oud Byzantijns waterreservoir. Dit reservoir werd in 542 na Christus gebouwd tijdens het bewind van de Oost-Romeinse keizer Justianus I om het Grote Paleis en de omliggende gebouwen van water te voorzien. In de loop van de tijd werd het reservoir steeds meer met aarde gevuld, maar in de jaren tachtig van de vorige eeuw werd deze unieke locatie schoongemaakt en weer volledig gerenoveerd en heropende de locatie als restaurant.

Interieuropnamen van het Sarnıç Restaurant gebruikmakend van een tafelstatief.

 

Het restaurant is nog gesloten op het moment dat we het willen bezoeken maar de deur is wel open. We lopen naar binnen en we krijgen toestemming van een van de werknemers om het restaurant te bekijken en om er foto's van te maken. In 2006 heb ik hier met de groep gegeten en de sfeer is echt uniek. We besluiten om nog maar geen reservering te maken i.v.m. de andere plannen die nog op het programma staan. 

 

Fototip

Zorg dat je standaard altijd een tafelstatief in je foto uitrusting hebt. Koop er een die stevig genoeg is om het gewicht van je camera te dragen. Stel bij het maken van interieur opnamen een diafragma in dat ongeveer in het midden zit voor een optisch zo hoog mogelijke kwaliteit. Mits de gewenste scherptediepte dat natuurlijk toelaat. Houd de ISO waarde laag en wees niet bang voor extreem lange sluitertijden. Maak eventueel gebruik van een (draadloze) afstandsbediening. Stel de zelftimer in en bij spiegelreflexcamera's activeer 'spiegel opklappen' in het menu van de camera. Dit om eventuele bewegingsonscherpte door het opklappen van de spiegel te voorkomen.

 

Aan het einde van Soğukçeşme Sokağı arriveren we bij een pleintje waarvan de binnenplaats is opgesierd met kleurrijke en vrolijke graffiti. Daar maken we natuurlijk dankbaar gebruik van voor een korte workshop portretfotografie.

Sten, Ike en Bram in de historische straat Soğukçeşme Sokağı.

 

Fototip

Leer om 'goed' te kijken. Of met andere woorden, wees bewust van alles in je omgeving. Neem je omgeving in je op vóórdat je door de zoeker van de camera kijkt. De zoeker is vaak te klein om alle elementen goed te zien. Op deze manier kun je 'fouten' in je compositie voorkomen. Bijvoorbeeld een lantaarnpaal die uit het hoofd steekt van je model. En wees bewust van achtergronden. Soms heb je storende elementen in de achtergrond. Maar soms zijn er ook onverwachts fraaie achtergronden ter beschikking voor bijvoorbeeld het maken van portretopnamen; egale achtergronden, stenen muren, of graffiti. 

 

 

Sirkeci station

Onderweg naar de Eminönü Ferry Terminal bezoeken we het historisch treinstation van Sirkeci. Het station werd op 27 juli 1872 geopend door de Ottomaanse spoorwegmaatschappij Chemins de fer Orienteaux en werd in 1890 in gebruik genomen als het oostelijke eindpunt van de wereldberoemde Oriënt Express, die tussen 1883 en 2009 van Parijs naar Istanbul reed en vice versa. Na 2013 is het station grondig gerenoveerd en aangepast voor nieuwe metro- en treinverbindingen.

Ikzelf en Bram op het Sirkeci station. Foto gemaakt door Ike.

 

Eminönü Ferry Terminal

We lopen langs de Eminönü Ferry Terminal. We willen een boottocht over de Bosporus maken. De eeuwenoude geschiedenis van Istanbul als stad heeft alles te danken aan zijn strategische plek aan het water; het centrum ligt tussen de Gouden Hoorn, de Bosporus, de Zee van Marmara en de Zwarte Zee. We hebben dus ook een ruime keuze voor het maken van een interessante boottrip. Er is veel verkrijgbaar in het luxe segment, maar wij geven er toch de voorkeur aan om gebruik te maken van het uitgebreid publieke veernetwerk. Ook altijd leuk om met de lokale bevolking te reizen. Eminönü Ferry terminal is een van de drukste ferry terminals in Istanbul. Ferries vertrekken vanaf hier naar diverse locaties zoals Kabatas, Besiktas, Cengelkoy, Bebek, Anadalu Hisari, Pasabahce en Beykoz. Het is ook mogelijk om vanaf hier met een ferry naar de in de Zee van Marmara gelegen Princes Islands te varen of naar de Zwarte Zee.

Een druk bezette ferry vertrekt vanaf de drukke Eminönü Ferry Terminal.

 

Maar voor we aan boord stappen besluiten we om eerst maar eens te gaan lunchen op de beroemde Galata brug. We hebben honger gekregen.

 

Galatabrug

Misschien wel de meest magische brug van Istanbul is de Galatabrug. Deze brug is in totaal 5 keer ge(her)bouwd en de eerste constructie stamt uit 1845. Deze werd in 1863 vervangen door een tweede houten brug en in 1870 door een derde. De vierde werd door brand verwoest en de huidige brug stamt uit 1994. Vanaf deze brug kunnen we de moskeeën bewonderen die zich bovenop de zeven heuvels van de stad aftekenen. Tegelijkertijd horen we het gekrijs van de vele meeuwen en we ruiken de geur van vers gebakken vis dat uit de cafés onder de brug onze neuzen bereikt. De Galatabrug is een brug over de Gouden hoorn en verbindt de wijken Eminönü in het westen en Galata in het oosten. Het is tevens de verbinding tussen de historische stad en de nieuwe stad. Overdag is het op de brug enorm druk met verkeer, gooien vanaf de brug vissers hun lijnen uit en er staan straatverkopers met hun kraampjes, gevuld met heerlijke simits (sesam ringen). De brug is vooral bekend door de vele vissers die, vooral in de zomermaanden, hun vers gevangen vis meteen bakken en verkopen. De brug heeft twee verdiepingen en de brug is de langste basculebrug (beweegbare brug door horizontale draaiing) ter wereld met een totale lengte van 466 meter en een breedte van 80 meter. Op de onderste verdieping bevinden zich veel (vis)restaurants. Hier gaan we lunchen, vers gebakken vis. We houden de activiteiten van de vissers boven ons ook goed in de gaten. Af en toe zien we weer hoe een gevangen visje naar boven getakeld wordt.

Lunch op de Galata brug.

 

Tijdens de lunch kunnen we het niet laten om af en toe ook nog wat opnamen te maken. En we bespreken samen de ochtend, wat we allemaal gezien en gedaan hebben en geef ik nog enkele fototips.

 

Tarihi Eminönü Balık Ekmek

Aan de westelijke zijde van de Galata brug zien we een verzameling sierlijke boten in Ottomaanse stijl in het water liggen. Hier worden vissandwiches en frisdrankjes geserveerd. Er staan simpele tafels en stoelen gemaakt van houten vaten. Het is er druk. En dat zegt natuurlijk ookwat over de kwaliteit van de aangeboden maaltijden. We worden meegenomen naar het tijdperk waarin kooplieden en vissers schatten uit de zee meebrachten. Een fotogeniek gebeuren.

Heerlijk verse vissandwiches bij Tarihi Eminönü Balık Ekmek.

 

Naar Ortaköy

We kopen een ticket voor een boottocht over de Bosporus. Onze eindbestemming is Ortaköy maar we varen eerst nog een stukje verder richting de Fatih Sultan Mehmetbrug (ook wel genoemd de tweede Bosporusbrug) waardoor we wat langer kunnen genieten van het uitzicht over Istanbul en zijn buitenwijken aan de zeestraat en van alle maritieme activiteiten. We passeren Galataport, de cruise terminal van Istanbul, Het Dolmabahçepaleis, het luxe hotel Çırağan Palace Kempinski Istanbul, de Buyük Mecidiye Moskee die vlak voor de Bosporusbrug ligt en vlak voor de Fatih Sultan Mehmetbrug passeren we het Middeleeuws Ottomaans Rumeli fort. Vanaf hier varen we terug richting Ortaköy.

Aankomst bij de Ortaköy Ferry terminal.

 

Çırağan Palace Kempinski Istanbul

Na aankomst bij de Ortaköy Ferry terminal lopen we op ons gemak richting het Çırağan Palace Kempinski Istanbul hotel. Het oorspronkelijk Çırağan Palace dateert van de 17e eeuw en is het enige Ottomaanse paleis aan de Bosporus. In die tijd stond de locatie van het paleis bekend als de 'Kazeancioğlu' tuinen en het gebruik was exclusief voor de sultan en zijn familie. Op 19 januari 1910 verwoestte een grote brand het paleis waarbij alleen de buitenmuren bewaard bleven. De tuin diende daarna jarenlang als voetbalveld voor de club Beşiktaş JK. In 1987 werd het paleis gekocht door een Japans bedrijf dat het paleis restaureerde en ernaast een modern hotelcomplex bouwde. Het moderne hotelgebouw werd in 1990 geopend en het gerestaureerde paleisgebouw in 1992. Het paleis is in 2007 opnieuw gerenoveerd en lijkt nu op het authentieke paleis in de oorspronkelijke barokstijl met zijn zachte kleuren. Het hotel weerspiegelt de ultieme luxe van het Ottomaans paleis met in totaal 310 kamers waaronder 20 suites in het hotelgedeelte en 11 suites in het paleisgedeelte. 

Het Ottomaanse Çırağan Palace, direct gelegen aan de Bosporus.

 

We lopen via het hotel en over de promenade die langs de oever van de Bosporus is aangelegd, richting het Çırağan Palace. Als we bij het paleis arriveren zien we een bordje waarop saat dat het paleis gesloten is voor bezoekers. Ik zie wel veel personeel in en uit lopen en ik zeg tegen Ike, Sten en Bram dat we ons ook maar moeten gaan voordoen als personeel. Neutraal gezicht aannemen dus, met een stalen uitdrukking, en dus net doen alsof we erbij horen. We lopen naar binnen en gaan met de lift naar boven. Als we uit de lift stappen zien we een medewerker staan maar we besluiten om hem, onschuldig kijkend, gewoon te passeren. We vallen niet op, we worden niet aangesproken. We komen bij de statige trappen en, ondanks dat ik de locatie al ken, ben ik toch weer onder de indruk van de imposante architectuur en de schoonheid van de bouwstijl. We nemen rustig de tijd om te fotograferen.

 

Fototip

Soms moet je wat brutaler zijn om toegang te krijgen tot een locatie. Laat je niet te snel tegenhouden en/of afschrikken. Maar doe dat wel altijd met beleid en respect. Beveiligers willen vaak indruk maken en denken vaak hun eigen regels te kunnen hanteren. Zo heb ik vernomen dat cursisten in Nederland door beveiligers van (trein)stations zijn weggestuurd omdat ze daar aan het fotograferen waren. In de huisregels van de NS staat dat fotograferen voor privé doeleinden toegestaan is. Voor commercieel gebruik dient een schriftelijk aanvraag ingediend te worden, maar ook daarvoor wordt meestal toestemming gegeven. Goed op de hoogte zijn van de officiële regels is dus ook een pré.

 

Nadat we genoeg foto's hebben gemaakt in het Çırağan Palace lopen we via Çırağan Caddesi (Caddesi=straat) richting Galata. Onderweg maak ik enkele opnamen van tegemoet komende wandelaars en het chaotische verkeer met lange sluitertijden waardoor een impressionistisch/surrealistisch beeld kan ontstaan.

Moe, na een lange dag met diverse activiteiten.

 

Zo kunnen we ook de chaos van het verkeer vastleggen. Altijd leuk om uit te proberen. 

 

Chaotisch verkeer op Çırağan Caddesi.

 

Fototip

De bovenstaande twee opnamen heb ik gemaakt met langere sluitertijden, lopend en uit de hand. De opname van de drie wandelende dames heb ik gemaakt met een sluitertijd van 1/5 sec met f/11, ISO 400 en de witbalans ingesteld op schaduw. Het verkeer heb ik gefotografeerd met een sluitertijd van 1/2 sec met diafragma f/22 en een ISO van 800 . ook bij deze opname staat de witbalans ingesteld op schaduw. Beide opnamen zijn opgenomen met een brandpunt van 40 mm, afstand handmatig ingesteld op 3 meter (is niet zo belangrijk, foto's worden toch onscherp). Ik heb de beelden, net zoals alle andere, achteraf nog wat gecorrigeerd in Adobe Photoshop. Ik heb de opname gemaakt tijdens het lopen zonder door de zoeker te kijken, ongeveer op borsthoogte. Het is een kwestie van veel uitproberen en veel opnames maken om een bevredigend resultaat te krijgen. Let bij dit soort opname omstandigheden wel altijd goed op waar je loopt en dat je in de gaten hebt op wat voor terrein dat je loopt. Zorg er voor dat je niet struikelt, dat kan héél vervelend zijn, én pijnlijk, voor jezelf én voor je fotoapparatuur. Het liefst geen witte achtergronden. Onderwerp kan dan volledig wegvallen.

 

Tram op de Istiklal Caddesi

We gaan onze voeten voelen en we besluiten om bij het Dolmabahçepaleis de tram te nemen richting Galata. Eenmaal aangekomen op Galata lopen we richting Istiklal Caddesi, een drukke winkelstraat die historisch bekend staat als de Grand Avenue van Pera. De drukbezochte avenue, door zowel toeristen als de lokale bevolking, is een voetgangersgebied van 1,4 km lang en is een van de beroemdste straten van Istanbul. De straat begint aan de noordkant van Galata op het Tünel plein en loopt door tot aan het Taksim plein. De straat wordt geflankeerd door meerdere gebouwen uit het late Ottomaanse tijdperk (meestal uit de 19e en vroege 20ste eeuw) in een verscheidenheid aan stijlen waaronder Neoklassiek, Neogotisch, Renaissance Revival, Art Nouveau en oorspronkelijke Turks Nationale Architectuur. Er zijn ook enkele gebouwen in Art Deco stijl uit de beginjaren van de Turkse Republiek en een aantal recentere voorbeelden van moderne architectuur. Door de Istiklal Cadessi rijden historische trams en de directe omgeving is tevens het centrum van de beeldende kunst in Istanbul. Ik ga proberen om de tram en zijn omgeving ook wat chaotisch vast te leggen. 

Tram op de drukke Istikal Caddesi.

 

Fototip

Om de drukte en de wat chaotische situatie van de tram en zijn omgeving op de Istiklal Cadessi vast te leggen heb ik de volgende instellingen gebruikt: ISO 800, f/11, 1/2 sec, gebruikt brandpunt 40 mm, WB kunstlicht. Tijdens de opname ben ik blijven lopen..

 

Rond 21.30 uur besluiten we om richting ons hotel te gaan. Het is een lange dag geweest. veel gezien, veel gedaan, veel foto's gemaakt.

 

Portfolio dag 2

Om de volledige portfolio van dag 2 te bekijken, klik hier.

 

Dag 3

 

Hagia Sophia

Om 06.00 uur ben ik wakker. Het wordt vandaag weer een mooie dag, ik zie de zon langzaam opkomen boven de Blauwe Moskee. Ik neem een douche en ga naar buiten om de stad weer tot leven te zien komen. Na het gezamenlijk ontbijt verlaten we rond 07.30 uur ons hotel. Met de rugzak op de rug en camera in de aanslag wandelen we richting de Hagia Sophia. We zijn vroeg en de rij voor de kassa is gelukkig nog niet zo lang. Iets na achten betreden we het museum en al snel daarna wordt het een stuk drukker. We zijn onder de indruk van de bijna 2000 jaar historie die tot uiting komt in de vele Arabisch-Islamitische symbolen die vloeiend samen gaan met de eeuwenoude Christelijke schilderingen en symbolen. De enorme steiger die hier in 2006 nog stond en tot aan de koepel reikte is verdwenen. Veel muurschilderingen waren door de tand des tijds aangetast en een uitgebreide renovatie was hard nodig om alles voor de toekomst in een goede staat te kunnen  behouden. De renovaties waren eigenlijk al begonnen in 1934. Na de bestemming tot museum werd al snel begonnen met uitgebreide renovatiewerkzaamheden zoals het o.a. zorgvuldig weghakken van dikke lagen plamuur waardoor de tot dan toe verborgen mozaïeken weer tevoorschijn kwamen. Ze zijn nu voor een deel weer zichtbaar langs de bovenste galerij.

Bram, Ike en Sten poserend voor de foto in de Hagia Sophia.

 

De Hagia Sophia is een voormalige Christelijke, Oosters orthodoxe kathedraal. De kerk werd tussen 532 en 537 gebouwd en was tot 1453, toen het huidige Istanbul nog Constantinopel heette, de grootste kathedraal ter wereld. Het is een immens groot en indrukwekkend gebouw. De Hagia Sophia wordt beschouwd als de bijna 1500 jaar oude architectonische Parel van Istanbul en is een van 's werelds belangrijkste culturele bakens. Na de val van Constantinopel in 1453 werd de kathedraal, onder Ottomaans bestuur, een moskee. In 1934, tijdens het bewind van Atatürk, werd het gebedshuis een museum (vanaf 2020 is het weer een moskee).

Interieuropname van de Hagia Sophia.

 

 

Fototip

Er mag niet vanaf statief gefotografeerd worden. Dat geldt voor bijna alle musea in Istanbul. En toch wil ik enkele kwalitatief hoogwaardige opnamen maken. Ik monteer mijn camera op mijn tafelstatief. Ik meet het licht en stel de camera in. Uit de hand maak ik een proefopname en corrigeer de belichting. Ik activeer de zelfontspanner op de camera en in het menu doe ik hetzelfde met 'spiegel opklappen'. Ik zet mijn camera op een muurtje en richt hem wat naar boven. Ik fixeer de hoek van de camera op mijn tafelstatiefje t.o.v. de vloer. Als ik alles heb ingesteld ga ik rondlopen en zodra ik een locatie heb gevonden die ik wil vastleggen zet ik mijn tafelstatief met de daarop gemonteerde camera op de grond. De supposten houden iedereen scherp in de gaten. En ik hen. Ik activeer de zelfontspanner en ik zet de camera op de grond. Ik doe net alsof ik de veter van mijn schoen aan het vastmaken ben. Na 10 seconden ontspant de camera. Gelukt! De supposten hebben niks in de gaten. De compositie is misschien niet optimaal maar die kan ik achteraf altijd nog wel wat aanpassen op de computer. Op deze manier maak ik meerdere opnamen van het interieur van de Hagia Sophia. De camera instellingen van bovenstaande opname: ISO 100, diafragma f16 en een sluitertijd van 4 sec. Handmatige instellingen van de belichting en witbalans. De afstandsinstelling is ook handmatig ingesteld en is gefixeerd op oneindig. Gebruikt brandpunt: 17mm groothoek. Zelfontspanner ingesteld en in het menu van mijn camera 'opklappen spiegel' geactiveerd. Deze instelling zorgt ervoor dat de scherpte van de opname niet wordt beïnvloed door de aanraking van mijn hand met de camera op het moment van het maken van de opname, en dat tijdens het omhoog klappen van de spiegel een eventueel daardoor veroorzaakte trilling geen bewegingsonscherpte kan gaan veroorzaken. Dat laatste kan van invloed zijn bij sluitertijden tussen, bij benadering, 1/60sec tot 1sec. Een draadontspanner of afstandsbediening kan bij dit soort opnametechnieken ook goed van pas komen. 

 

Basilica Cisterne

Na ons bezoek aan de Hagia Sophia steken we de straat over naar onze volgende locatie. De Basilica Cisterne (Yerebatan in het Turks), tegenwoordig ook een museum, is samen met de Hagia Sophia, een van de meest indrukwekkende en mystieke constructie in Istanbul. Het is daardoor ook een van de meest bezochte bezienswaardigheden van Istanbul. We sluiten achteraan aan de lange rij voor de kassa. De Basilica Cisterne is een ondergronds waterreservoir dat in de 6e eeuw (532) werd gebouwd door de Byzantijnse keizer Justianus I en werd gebruikt om te voldoen aan de waterbehoefte van het Grote Paleis. Het water kwam uit de 19 kilometer ver verwijderde bossen van Belgrad en voor de aanvoer van het water werden er 2 aquaducten gebouwd. Het waterreservoir van 140 meter lang en 70 meter breed beslaat een gigantisch rechthoekig gebied van 9.800 m2 en heeft een capaciteit om 100.000 ton water op te slaan. De Cisterne is toegankelijk via een 52 treden tellende trap en herbergt 335 kolommen die elk 9 meter hoog zijn en op een onderlinge afstand staan van 4,8 meter. Leuk weetje, een aantal scènes van de James Bond film 'From Russia with Love' werden opgenomen in de Basilica Cisterne. Fotograferen zullen we helaas op dezelfde manier moeten doen als bij ons bezoek aan de Hagia Sophia; statieven zijn ook hier verboden.

Basilica Cisterne

 

Sultan Ahmet Park

Na ons bezoek aan de Basilica Cisterne lopen we richting de vijver en de fontein in het Sultan Ahmet Park. Het mooie Sultan Ahmet Park ligt tussen de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia in. Het park staat bekend om de vele kleurrijke tulpen en om de fontein die midden in het park staat. Het is een ideaal park om even bij te komen van de drukte van de stad en om te genieten van het fraaie zicht op de beroemdste toeristische attracties van istanbul. Hoewel het park altijd druk is met bezoekers, is het park toch relatief rustig. Dat komt misschien wel door de ligging tussen deze twee religieuze gebouwen.

Vijver en fontein in het fraaie Sultan Ahmet Park met op de achtergrond de Hagia Sopia.

 

 

Süleymaniye Moskee

De Süleymaniye Moskee is misschien niet qua naam de bekendste moskee van Istanbul maar iedereen die ooit in de stad is geweest weet dat deze moskee beeldbepalend is. De skyline van Istanbul wordt medebepaald door deze prachtige moskee. Hij werd gebouwd halverwege de zestiende eeuw in opdracht van Sultan Süleymaniye en het was de bedoeling van de sultan om de grootste moskee van de stad te laten bouwen. Hiervoor moest hij groter worden dan de Hagia Sophia maar dat is echter niet gelukt, aangezien die nog steeds groter is. Nadat de Hagia Sophia in 1934 zijn religieuze functie verloor in werd de Süleymaniye Moskee alsnog de grootste moskee van Istanbul. De Süleymaniye Moskee is vrij toegangkelijk voor het publiek en kan tussen de gebeden door bezocht worden.

Süleymaniye Moskee

 

Sultanahmet Moskee of Blauwe Moskee

Na ons bezoek aan de Süleymaniye lopen we weer richting de Sultanahmet Moskee (de Blauwe Moskee). We zijn hier vanochtend ook al geweest maar we willen de moskee ook nog een keer in de avond bezoeken vanwege het veranderde licht.

Interieur van de Blauwe Moskee.

 

Derwisj optreden bij Meşale Restaurant & Cafe

Na ons bezoek aan de Blauwe moskee stel ik voor om naar het traditionele Meşale Cafe Restaurant te gaan. Ik heb dit restaurant in 2006 ook bezocht. Het restaurant bevindt zich in Kabasakal Cadessi (Caddesi=straat), een voetgangersgebied gelegen tussen de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia. De gastvrije sfeer van dit restaurant is uniek, met live muziek en regelmatig een optreden van een Derwisj danser. We drinken er wat en genieten van een van de optredens.

 

Derwisj optreden bij Meşale Restaurant & Cafe

 

Fototip

Bovenstaande opname heb ik gemaakt met een lange sluitertijd in combinatie met flitslicht. Het flitslicht heeft de beweging bevroren en door de langere sluitertijd is er in de lichtere partijen ook bewegingsonscherpte ontstaan. Camera instellingen: ISO 100, diafragma f/14 met een sluitertijd van 2 sec. Gebruikt brandpunt is 21 mm. De witbalans heb ik ingesteld op flitslicht. De opname is gecorrigeerd in Adobe Photoshop en omgezet naar zwart-wit.

 

Diner in Kumkapi

Door donkere en smalle straatjes lopen we richting de wijk Kumkapi. Ik ben al meerdere keren in Kumkapi geweest en ik durf deze wandeltocht zonder enige navigatie wel aan. Ik ga af op mijn gevoel, twijfel soms of we wel de juiste kant op gaan, maar uiteindelijk zien we in de verte de verlichting van het uitgaanscentrum. Kumkapi ligt in de wijk Faith en langs de noordelijke oever van de Zee van Marmara. Een aantal jaren geleden was Kumkapi het centrum van de Armeense gemeenschap van de stad, met een Armeense school en verschillende Armeense kerken. Het is heden ten dage nog steeds de zetel van het Armeense patriarchaat van Istanbul, maar de wijk is tegenwoordig (2023) meer een Koerdische wijk. De wijk staat ook bekend om zijn vele visrestaurants en trekt het gehele jaar door veel Turkse en buitenlandse toeristen. Het uitgaanscentrum begint bij Kumkapi Meydan, een klein rond plein met in het midden een fontein. We maken er enkele foto's. Hier bevinden zich tientallen visrestaurants die allemaal gegrilde of gebakken vis en meze serveren. Meze is een maaltijd bestaande uit een divers assortiment van kleine warme en koude voorgerechten. 's-Avonds zitten de restaurants vaak helemaal vol en kun je over de koppen lopen. Muzikanten dragen bij aan de unieke sfeer. Stuur ze niet weg, geef ze wat geld. Ze horen erbij. We vinden een gezellig restaurant waar we een hapje gaan eten.

 

Kumkapi Meydan, een klein rond plein met een fontein. Hier begint het uitgaanscentrum van Kumkapi.

 

Portfolio dag drie

Om de volledige portfolio van dag 3 te bekijken, klik hier.

 

Dag 4

 

Sjouers in Kumkapi

Rond 08.00 uur gaan we op pad en we lopen richting Kumkapi. We willen het toeristisch gedeelte van deze wijk ook een keer vroeg in de ochtend bezoeken en ervaren. In een van de wat drukkere straten in Kumkapi treffen we een groep mannen aan en op de grond liggen grote en zware balen met goederen. Bestelbusjes en vrachtwagens kunnen veel winkels in de wijk niet bevoorraden vanwege de smalle straten en steegjes. Daarom moeten veel goederen door kruiers bij de winkels afgeleverd worden. De balen zijn fors van maat en sommigen zijn ook erg zwaar. Soms zijn meerdere sterke mannen nodig om de baal op de rug van de kruier te plaatsen. En we zien ook vrouwen dit zware werk doen, maar wel met de wat lichtere goederen.

Sjouwers in Kumkapi.

 

Lege restaurants in de ochtend in Kumkapi

We arriveren in het nu verlaten uitgaanscentrum van Kumkapi. Waar het gisterenavond nog druk was van locals, toeristen en muzikanten zien we nu lege terrassen. Op straat zien we kruiers die, soms met een handgeduwde kar, afval komen ophalen en anderen die weer goederen komen brengen. Er wordt druk gepoetst en uit de nu nog lege bars en restaurants verspreiden zich de klanken van Oosterse muziek.

Op straat zien we kruiers.

 

Fototip

Het is zeker de moeite waard om drukke (toeristisch) locaties in de vroege ochtend te bezoeken, op een tijdstip waarop er nog geen mensen aanwezig zijn. Voor ons bezoek aan Kumkapi waren we eigenlijk al iets te laat, er waren al de nodige activiteiten. Als het nog helemaal uitgestorven is dan kun je zo'n locatie tot leven zien komen; eigenaren en werknemrs verschijnen. Rolluiken gaan luidruchtig open, stoelen en tafels worden buiten gezet en we ruiken de geur van vers gezette koffie. De straten worden schoongemaakt en leveranciers komen hun verse goederen brengen. Ik heb dat o.a. meegemaakt op Montmartre in Parijs (en niet omdat ik tot zo laat was uitgeweest). Overdag duizenden toeristen, in de vroege uurtjes volledig verlaten. Zo'n plein zo vroeg in de ochtend ervaren en fotografisch vastleggen is een speciale ervaring.

 

Galata brug

We lopen door naar het treinstation van Kumkapi en we nemen de trein naar het Sirkeci station in Eminönü. Het is druk in de trein, veel forenzen zijn op weg naar hun werk, kinderen gaan naar school. Na aankomst in het Sirkeci station lopen over de bekende Galatabrug naar de wijk Galata.

De galatabrug met op de achtergrond de Galata Toren.

 

Fermeneciler Caddesi, Beyoğlu

Fermeneciler Caddesi (Caddesi=straat), ligt in de wijk Beyoğlu en grenst aan de Gouden Hoorn. Aan de waterkant bevinden zich veel terasjes waar je vis kunt bestellen of gewoon van een drankje kunt genieten, met uitzicht over de Bosporus. Vooral met zonsondergang is dit een leuke locatie. Helaas is de kwaliteit en service in de loop van de jaren wat minder geworden maar de schoonheid locatie zelf is nog steeds uniek. Let op dat je niet wordt afgezet. Aan de andere kant van de weg bevinden zich kleine bedrijfjes en winkeltjes die veelal handelen in goederen voor de scheepvaart en visserij.

 

Handel drijven in de Fermeneciler Caddesi.

 

Fototip

Deze wat minder bekende wijken zijn vaak fotografisch erg interessant. Er zijn veel minder toeristen aanwezig en de lokale bevolking is hoofdzakelijk bezig met het runnen van zijn of haar eigen leven. Interessant voor een ontdekkingstocht. Neem er de tijd voor, ga niet constant op zoek naar fotogenieke situaties, misschien gebeurt het net achter je. Zoek een fotogenieke locatie op met interessante elementen en waar je misschien ook wel mooi licht hebt. Blijf daar wat langer en laat het leven op je afkomen. Met wat geduld en wat geluk maak je er een schitterende opname. "Ik zwierf de hele dag door de straten, voelde me erg gespannen en klaar om toe te slaan, vastbesloten om het leven 'in de val te lokken'. Bovenal verlangde ik ernaar om binnen de grenzen van één enkele foto de hele essentie vast te leggen van een situatie die zich voor mijn ogen aan het ontvouwen was." Een bekend citaat van de wereldberoemde fotograaf Henri Cartier-Bresson.

 

Pera Palace Hotel

Vanaf Fermeneciler Caddesi wandelen we omhoog richting de Galatatoren en lopen door naar het Pera Palace Hotel. Het Pera Palace Hotel is gebouwd in 1892, speciaal voor het onderbrengen van veel bekende en beroemde reizigers die met de Oriënt Express in Istanbul arriveerden. Tegen een achtergrond van glinsterende Art Nouveau is het Pera Palace Hotel zeker van historische waarde. Onder leiding van de beroemde, in Istanbul geboren, Frans-Ottomaanse architect Alexander Vallaury werden voor het Pera Palace een uitzonderlijke neoklassieke buitengevel en een oosterse balzaal ontworpen. Het hotel beschikte als eerste hotel in Istanbul over een electrische lift. Met de hulp van een liftjongen (erg luxe in die tijd) maakten beroemde gasten zoals Zsa Zsa Gabor en Ernest Hemingway gebruik van die speciale kooi die hen naar hun verdieping bracht. De wereldberoemde schrijfster van misdaadromans Agatha Christie had haar eigen favoriete kamer in het hotel, no. 411, dat nu ook haar naam draagt; de Agatha Christie Room. Hier schreef ze waarschijnlijk 'Murder on the Oriënt Express'. Het hotel ligt op een unieke locatie met uitzicht op de Gouden Hoorn. Mustafa Kemal Atatürk, de vader van het moderne Turkije, woonde regelmatig in suite 101, dat nu een museum is dat aan hem is gewijd. Andere opmerkelijke namen die in het hotel verbleven zijn onder meer de voormalige Turkse presidenten Ismet Inonu en Celal Bayar, voormalig koning van het Verenigd Koninkrijk koning Edward VIII en Koningin Elizabeth II, de Oostenrijks-Hongaarse Keizer Frans Joseph, de Sjah van Perzië Reza Pahlavi en de president van voormalig Joegoslavië Josip Broz Tito. We mogen zonder probleem een groot gedeelte van het hotel op eigen gelenheid ontdekken en we krijgen ook een rondleiding in de tot musea getransformeerde kamers van Agatha Christie en Mustafa Kemal Atatürk

Koffie en taart in het Pera Palace Hotel.

 

Na onze rondleiding in het Pera Palace hotel genieten we van koffie met taart in het restaurant. Een aanrader.

 

Galatatoren

Na ons bezoek aan het Pera Palace Hotel lopen we richting de Galatatoren. De Galatatoren is een van de bekendste bakens van Istanbul. Oorspronkelijk van hout en gebouwd in de zesde eeuw als vuurtoren, is dit een van de oudst bestaande torens van de wereld. Sinds de veertiende eeuw is de toren van steen en heeft hij o.a. functies gehad als gevangenis en sterrenwacht. De toren heeft ook lange tijd dienst gedaan als uitkijktoren voor de brandweer. Nog steeds steekt de Galatatoren hoog boven dit deel van het historisch centrum van Istanbul uit.

Uitzicht over de Gouden Hoorn en de Zee van Marmara gezien vanaf de Galatatoren. Op het schiereiland, links, het Topkapi Paleis en rechts, met de vier minaretten, de Hagia Sofia.

 

 

Kurşunlu Han

Kurşunlu Han is van oorsprong een herberg in Karaköy en stond vroeger bekend onder de naam Rüstem Pasha Inn. Het is een van de historische plaatsen die bewaard zijn gebleven uit de dertiende eeuw en die nog sporen vertoont uit de Byzantijnse, Genuese en Ottomaanse tijd. De herberg heeft twee verdiepingen zonder een prominente ingang. Maar zodra je door die onzichtbare deur binnenkomt, maakt de herberg meteen indruk met zijn grote binnenplaats en wijnbladeren die vanaf de tweede verdieping naar beneden hangen. Het belangrijkste onderdeel van de herberg zijn de ruïnes van de Sint-Michiels kathedraal, gelegen op de benedenverdieping en gebouwd door de Genuezen in de 13e eeuw. 

Kleine winkeltjes in Kurşunlu Han.

 

De herberg, die later door Byzantijnen werd beheerd, werd door Suleiman de Grote toevertrouwd aan Mimar Sinan, de bekendste architect uit het Ottomaanse Rijk. Tussen 1544 en 1550 herbouwde Mimar Sinan deze plaats tot karavanserai. Een karavanserai is een gebouw met meerdere functies die langs het wegennet van de zijderoutes werden gebouwd door en voor handelaren die in karavanen tussen Oost-Azië en het Westen te voet of met lastdieren goederen transporteerden. De herberg, die vanwege de nabijheid van de zee dus een frequente bestemming was voor karavaanhandelsreizigers, veranderde volledig van functie door het verdwijnen van de handel. Momenteel zijn er o.a. ijzerwarenwinkels, bankwerkers, een 'veer'maker en kleermakers in gevestigd. Op de verdieping bevinden zich diverse kunstateliers.

 

Kapalıçarşı 

We zijn weer terug in het historisch gedeelte van Istanbul en we brengen een bezoek aan de Grote Bazaar (Kapalıçarşı). De grote Bazaar is een meer dan 550 jaar oude overdekte markt in de wijk Beyazit en het is een van de grootste en oudste overdekte markten ter wereld. Met een oppervlakte van 47.000 vierkante meter bestaat de markt uit 64 overdekte labyrintische straten en gangen, 4000 winkels, 22 in- en uitgangen en 25.000 medewerkers. In de Grote Bazaar is van alles te vinden, van de fijnste zijdeachtige sjaals in traditionele patronen tot traditionele artikelen, van antiek, lederwaren, keramiek tot tapijten, van specerijen en prachtig handwerk tot goud en sieraden. Genoeg ingrediënten aanwezig om inspiratie op te doen voor onze fotografie. We maken onze opnamen en we zien ook leuke souveniers. We besluiten om daarvoor morgen terug te komen.

 

De Grote Bazaar, of Kapalıçarşı. Genoeg ingrediënten aanwezig om inspiratie op te doen voor onze fotografie.

Fototip

Voor het fotograferen onder lichtomstandigheden zoals in de Grote Bazaar zijn lichtsterke objectieven eigenlijk een must. Een van de voordelen van lichtsterke objectieven is dat er meer licht op de sensor kan vallen waardoor we in slechtere lichtomstandigheden toch nog uit de hand kunnen blijven fotograferen. Een ander voordeel is dat als we met de grootste diafragmaopening fotograferen, bij dichtbij opnamen zoals bijvoorbeeld een portretopname, we een veel geringere scherptediepte krijgen.

 

Portfolio dag 4

Om de volledige portfolio van dag 4 te bekijken, klik hier.

 

Dag 5

 

Voorbereiden terugreis

Voordat we vandaag op pad gaan moeten we onze bagage ook gereedmakenmaken voor de terugreis. Vanavond vliegen we terug naar Nederland. Tot dee tijd kunnen we onze koffers bij de receptie laten staan.

 

Begraafplaats en mauseleum Beyazit Moskee

Nadat we onze koffers bij de receptie van het hotel hebben afgegeven en de sleutels van onze kamers hebben ingeleverd lopen we via de drukbezochte Yenişehir Caddesi richting de Grote Bazaar. We lopen door naar de Beyazit Moskee. De Beyazit Moskee, gebouwd in de 16e eeuw, is de oudste Ottomaanse keizerlijke moskee van Istanbul. De moskee licht vlakbij de Grote Bazaar en de Universtiteit van Istanbul. De moskee is niet zo bekend bij de meeste toeristen en de rust die er heerst is dan ook bijzonder aangenaam. Dit gebedshuis is gebouwd in opdracht van Sultan Beyazit II en is hier ook begraven. In augustus 2012 werd begonnen met een uitgebreide renovatie die acht jaar in beslag zou gaan nemen. Bij de restauratie was een team van 150 mensen betrokken en de totale kosten bedroegen € 7 miljoen. De moskee is in 2020 weer heropend voor erediensten. Wij gaan niet naar binnen maar we bezoeken wel de begraafplaats en het mausoleum van Beyazit II.

Het mausoleum van Beyazit II.

 

 

Universiteit

De universiteitscampus van Istanbul werd tussen 1866 en 1870 oorspronkelijk gebouwd als hoofdkwartier voor het Ottomaanse Ministerie van Militaire Zaken. Het voormalig complex is ontworpen door de Franse architect Auguste Bourgeios en nadat de ministeries waren verhuisd naar Ankara werd het onderdeel van de Universiteit van Istanbul. 

De statige Oriëntaalse toegangspoort naar de Universiteit van Istanbul.

 

Het bekendste gedeelte van de campus is de imposante hoofdingang waarvan de bouw in 1864 begon. Deze monumentale poort is niet alleen het symbool van de Universiteit van Turkije geworden maar staat ook voor het concept van de universiteit; dromen worden werkelijkheid zodra je als student door deze poort de universiteit betreedt. Tegenwoordig is het de hoofdingang van een van de oudste universiteiten ter wereld die oorspronkelijk werd opgericht als centrum voor theologische studies. De poort is tevens getuige van vele studentenrellen en politieke demonstraties van het Turkse politieke leven. We nemen de tijd om de poort te fotograferen waarna we via de poort het binnenplein, dat toegang biedt tot de universiteit zelf, betreden.

 

Sahaflar Çarşısı 

We wandelen verder naar de Sahaflar Çarşısı (Oude Boekenbazaar). Sahaflar Çarşısı bestaat al sinds de 15e eeuw. Gedurende de Ottomaanse periode bevonden boekwinkels zich dicht bij de theologische scholen, bekend als madrasahs. Nadat er in 1460 een aanvang werd gemaakt met de bouw van de Grote Bazaar, begonnen vele boekhandelaren zich ook hierin te vestigen. Eind 19e eeuw raakte de Grote bazaar zwaar beschadigd door een aardbeving en de boekwinkels werden verhuisd naar de tegenwoordige locatie. In 1950 vond er weer een ramp plaats, een enorme brand eiste wederom zijn tol en veel waardevolle manuscripten gingen verloren. Vandaag de dag zijn er 23 boekhandels gevestigd in de Oude Boekenbazaar. In het midden van de bazaar staat de buste van Ibrahim Müteferrika, de persoon die de drukpers in het ottomaanse Rijk introduceerde.

Een waterdrager loopt over de Sahaflar Çarşısı.

 

 

Kapalıçarşı 

Ter afsluiting bezoeken we nog een keer de Grote Bazaar en we ontdekken nog een unieke locatie, een locatie waar ook nog veel oude ambachten beoefend worden.

Juwelier in de Zincirli Han, een 'Karavanserai' in het midden van Kapalıçarşı.

 

Zincirli Han

In het noordoosten van de Kapalıçarşı ontdekken we een verborgen en idyllische binnenplaats met de naam Zincirli Han. Zincirli Han is een authentiek stukje nog levende geschiedenis van Istanbul en je krijgt hier het gevoel alsof er eeuwenlang niets is veranderd. De Grote Bazaar was vroeger verdeeld in secties die gespecialiseerd waren in ambachten van goud en zilver tot leer en tapijten en binnen deze secties bevonden zich diverse herbergen (Karavanserai). Een karavanserai was van origine een wat groter bouwwerk met meerdere functies. Het gebouw werd langs het wegennet van de zijdenroutes gebouwd voor handelaren die in karavanen tusen Oost-Azië en het Westen te voet of met lastdieren goederen transporteerden. Deze karavanserais werden normaal gesproken gebouwd rond een binnenplaats, met een fontein in het midden om te wassen, een keuken of koffiehuis en met werkplaatsen en winkels. Veel Karavanserais waren toegewijd aan een bepaald ambacht en sommigen zijn dat nog steeds. Zoals in Zincirli Han. Daar was eeuwenlang plaats voor reizende kooplieden, zowel om uit te rusten als om zaken te doen. Zincirli Han was waarschijnlijk een karavanserai waar in kettingen werd gehandeld, groot en klein. Zincir betekent ketting. Vandaag de dag is het een meer gemengde locatie verdeeld over twee verdiepingen, met winkels op de begane grond en ateliers op de tweede verdieping. Bijzonder aantrekkelijk is de binnenplaats, compleet met een marmeren fontein en bomen, en natuurlijk de roze gevels van de winkels zelf.

Zincirli Han is een intieme, vriendelijke en rustige plek in de drukke Kapalıçarşı en is buitengewoon fotogeniek.

 

We zien hier hoe oude ambachten worden uitgeoefend met behoud van traditionele vaardigheden. Een klein koffiehuis op de hoek serveert warme dranken aan alle naburige winkels. We gaan er even uitrusten.

 

Ergens op een dakterras 

We besluiten om de lunch te gaan gebruiken op het dakterras van het Blue House hotel met uitzicht over de Zee van Marmara, de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia. Ons eigen hotel serveert geen lunches, vandaar nog maar een keer naar deze locatie. 

 

Lunch op het dakterras van het Blue House Hotel in Sultanahmet.

 

 

Luchthaven Istanbul Sabiha Gökçen

Nadat we onze koffers hebben verzameld in ons hotel gaan we met een taxi richting Luchthaven Istanbul Sabiha Gökçen. Rond 14.00 uur zijn we op de luchthaven. We zijn vroeg. We checken in en we gaan er ons gemak van nemen, wat drinken, wat lezen en onze foto's nog eens op ons gemak bekijken en bespreken. Wat later in de middag, tegen zonsondergang, zorgt de zon nog voor een toegift. Het licht schijnt recht door de terminal. Ik pak mijn camera en maak voor wat betreft deze reis mijn laatste opnamen op Turkse bodem.

Schitterend licht en reflecties op luchthaven Sabiha Gökçen.

 

Arrestatieteam

We zitten allemaal in het vliegtuig, klaar voor onze terugreis.

Het is wachten totdat de deur van het vliegtuig sluit en we kunnen vertrekken. Maar....

 

Het is wachten totdat de deur van het vliegtuig sluit en we kunnen vertrekken. Een van de stewardessen komt door het gangpad onze richting aangelopen vergezelt met twee stevig uitziende heren. Ze stoppen bij ons en de stewardess vraagt ons wie IvdS is. Ike kijkt op en antwoord "dat ben ik." De stewardess vertelt ons dat er wat problemen zijn met de bagage en verzoekt Ike om mee te gaan met de twee heren. We schrikken een beetje van wat er nu gebeurt en we vragen om uitleg. We krijgen geen antwoord en er wordt nogmaals verzocht of Ike mee wilt  komen. Ike probeert ons gerust te stellen; "Ik ben zo terug, het zal wel een misverstand zijn." Ike en de twee serieus en streng kijkende Turkse mannen verlaten het vliegtuig gevolgd door de starende blikken van onze medereizigers die zich allemaal afvragen wat er gebeurt. Ik kijk naar buiten en ik zie meerdere politieauto's met zwaailichten op het platform staan. We wachten op haar terugkomst. Maar geen Ike. Ik vraag aan de stewardess of zij iets meer weet, maar zij kan mij geen verdere informatie geven. De politieauto's zijn ondertussen verdwenen en na nog een half uur wachten gaat de deur uiteindelijk toch dicht en ons vliegtuig verlaat het platform. Niemand weet wat de aanleiding was en wat er nu met Ike is gebeurd. We vliegen met een dubbel gevoel terug naar Nederland. 

Rond 23.30 arriveren we op Schiphol. De vlucht is goed verlopen maar we zijn toch wel erg benieuwd en bezorgd wat er met Ike is gebeurd en waar zij nu is. Op onze telefoons verschijnen de eerste berichten van haar. Wat blijkt, bij het inladen van de ruimbagage hoorden de medewerkers een tikkend geluid. Ze hebben direct de beveiliging gewaarschuwd en alle ruimbagage moest weer uitgeladen worden. De koffer waar het tikkende geluid uitkwam werd al snel gevonden, werd niet geopend vanwege veiligheidredenen en de eigenaar van de koffer werd al snel getraceerd. Ja, de desbetreffende koffer was dus van Ike. Wat was er gebeurd? Ike had een wekker in haar koffer gedaan, blijkbaar tegen de buitenzijde van de koffer aan. Waarschijnlijk heeft de koffer een tik gehad waardoor de wekker afliep. De medewerkers van de luchthaven dachten gelijk aan een bom en waarschuwden de beveiliging. Het vervolg van dit allemaal heb ik zojuist hierboven beschreven. En wat gebeurde er verder met Ike? Ike werd meegenomen naar een speciale ruimte waar ook haar koffer aanwezig was. Het probleem werd uitgelegd en Ike wist direct wat er gebeurd was. "Oh, dat kan ik wel uitleggen." Zij legde aan de beveiliging uit wat er waarschijnlijk aan de hand was en vroeg of ze haar koffer mocht openen. Daarvoor kreeg ze toestemming maar, toch voor de zekerheid, niet alvorens alle beveiligers en luchthavenmedewerkers de ruimte hadden verlaten. Ike opende haar koffer en er gebeurde natuurlijk niets. De beveiligers boden haar duizend maal excuses aan en vroegen om haar begrip. Ze kon helaas niet meer mee met haar vlucht naar Nederland en daarom kreeg ze een luxe kamer aangeboden in een hotel vlakbij de luchthaven voor de overnachting. Er werd een terugvlucht geregeld voor de volgend dag, alles op kosten van de Turkse overheid. En zo liep alles uiteindelijk toch nog goed af.

Ike arriveerde de volgende dag ontspannen en uitgerust op Schiphol. 

 

Portfolio dag 5

Om de volledige portfolio van dag 5 te bekijken, klik hier.

 

 

 

Mijn persoonlijke zwart-wit selectie

 

In totaal heb ik van deze fotoreis naar Istanbul 655 opnamen mee naar huis genomen, in RAW en JPG (dus in totaal 1310 bestanden). Om van dit aantal een wat uitgebreider beeldverslag van de reis en de sfeer van de reis te kunnen laten zien heb ik 284 beelden geselecteerd die uiteindelijk gecorrigeerd/bewerkt zijn in Adobe Photoshop. Voor de nabewerking heb ik gebruik gemaakt van de RAW bestanden vanwege de kwaliteit en de uitgebreide mogelijkheden voor wat betreft die nabewerking. Uit de portfolio van de fotoreis heb ik een persoonlijke selectie gemaakt van beelden die mij het meest aanspreken. In dit geval heb ik ook gekozen voor zwart-wit.

 

Portfolio persoonlijke zwart-wit selectie

Om mijn volledige zwart-wit selectie te bekijken, klik hier.

Om mijn eindselectie zwart-wit opnamen te bekijken, klik hier.

 

 

 

 

 

 

 

Vroege leven

Ara Güler (16 augustus 1928 - 17 oktober 2018) was een Armeens-Turkse fotojournalist. Hij werd ook wel 'Het oog van Istanbul' of 'De Fotograaf van istanbul' genoemd. Hij was een van de weinige internationaal bekende fotografen van Turkije. Güler werd in 1928 geboren in de wijk Beyoğlu in Istanbul. Hij studeerde aan de plaatselijke Armeense middelbare school Getronagan. Zijn vader, eigenaar van een apotheek aan istiklal Avenue, had een brede vriendenkring uit de kunstwereld van die periode. Ara Gülers vroege contact met deze wereld inspireerde hem tot een filmcarriére. Tijdens zijn middelbare schooltijd werkte hij in filmstudio's en volgde hij dramacursussen van Muhsin Ertuğrul, de grondlegger van het moderne Turkse theater. Hij verliet de film echter ten gunste van de journalistiek, trad in 1950 toe tot de staf van de krant Yeni Istanbul als fotojournalist en studeerde tegelijkertijd economie aan de Universiteit van istanbul. Vervolgens stapte hij over naar een andere krant, Hürriyet. 

Lees verder

 

 

 

 

---

Ludwig van Hooren is lid van Dutch Photographers (DuPho), platform GKf, Federation of European Photographers (FEP), Nederlandse Vereniging van Journalisten (NVJ) en Canon Professional Services (CPS), en staat ingeschreven in het handelsregister van de Kamer van Koophandel in Breda. Op alle werkzaamheden  zijn de Algemene Leverings- en Betalingsvoorwaarden van toepassing.

 

Ludwig van Hooren Vakfotografie privacyverklaring

---

 

Terug naar Fotoreizen.